Утка очкан күбәләктәй... / Как мотылёк на пламя ...

Мунавара, жаждующая любви и тепла, остается вместо своего мужа,
ушедшего на войну, лесником. Молодая жена бережет лес, посаженный
Сафаром, как зеницу ока. (Однако, народ даже не приближается к лесу,
боятся, что вернется безжалостный Сафар и накажет их). Однажды, в
скучной жизни Мунавары, которая прожила все четыре года одна в ожидании
мужа, происходит неожиданная перемена.
Мунавара, в сердце которой бушует буря любви, оказывается между
двух огней. Что теперь делать? Ждать грубого и бесчувственного мужа или
броситься в огонь, словно бабочка, со словами: “лучше умереть, чем всю
жизнь мерзнуть в холодных объятиях”?
“Как мотылёк на пламя...” – романтический спектакль о женской душе
и о том, как сладка и горька та поздняя любовь.
Җаны яктыга, җылыга тилмергән, мәхәббәткә, назга сусаган
Мөнәвәрәне ире сугышка киткәндә үз урынына урманчы итеп калдыра. Яшь
хатын Сәфәре утырткан урманны күз карасыдай кадерләп саклый. (Хәер,
халык урманга тими, кырыс холыклы Сәфәр кайтыр да, җәзасын бирер дип
курка). Көннәрнең берендә, ирен көтеп дүрт ел буе беръялгызы урманда җан
асраган Мөнәвәрәнең “күңел урманы”нда көтелмәгән үзгәреш була.
Йөрәгендә мәхәббәт давылы купкан Мөнәвәрә ике ут арасында кала.
Инде нишләргә? Табигате белән коры, тупас ирен көтәргәме, әллә “гомер буе
салкын кочакта туңып яшәгәнче, янып үлүем артык” дип, гүя күбәләктәй,
утка ташланыргамы?
“Утка очкан күбәләктәй...” – хатын-кыз җаны һәм соңлап килгән
мәхәббәтнең татлы да, ачы да икәнлеге турында романтик спектакль.